Mandalay

Hoi allemaal! We zijn vandaag net aangekomen in Nyaungshwe, bij het Inle lake. Ons verhaal was echter gebleven in Bagan. Hoog tijd dat we jullie weer een beetje bijpraten!

Mandalay dag 1

Hoewel we graag nog wat langer in Bagan hadden willen blijven om de mooie dorpen verborgen tussen de tempels te bezoeken, staat er een nieuw avontuur voor de deur:  ‘Mandalay’. We besluiten van een lange reisdag met een bus af te zien en huren een taxi. Omdat taxi’s ‘leeg’ terug gaan betaal je voor een enkele reis bijna net zoveel als en retour maar dat mag de pret niet drukken met de taxi kun je in 5 uur in Mandalay in plaats van 9 uur met de bus of zelf 13 uur met de boot.

De reis verloopt spoedig, we passeren mooie landschappen vol landelijke taferelen en het laatste stuk rijden we op de nieuw aangelegde snelweg die loopt van Yangon naar Mandalay. Dit doet ons zo aan Cuba denken, omdat er nauwelijks iemand de twee baans snelweg aan beiden kanten gebruikt. Opvallend is dat alle waarschuwingsborden in het Engels aangegeven staan en af en toe even op de rem voor een overstekende koe.

In Mandalay aangekomen lijkt het in eerste instantie rustiger met verkeer dan in Yangon, straten zijn breder, maar schijn bedriegt, hier zijn scooters wel toegestaan. In Yangon is een generaal een keer van zijn sokken gereden door een scooter en sindsdien geldt daar een scooter verbod, vandaar dat je daar constant in de file staat overdag en hier het verkeer heerlijk doorstroomt. Al snel komen we er achter dat er bijna nergens verkeerslichten staan. Dan sta je dan op een druk kruispunt euuuhhhh. We leren dat je niet achterom moet kijken maar altijd naar je voorgangers moet kijken en die gewoon moet volgen en er dan vanuit moet gaan dat alles goed. Daarnaast heeft men hier nog nooit gehoord van“rechts heeft voorrang” en men “ritst” als het ware het kruispunt over. De luchtkwaliteit is hier echter niet te doen, je kan de lucht bijna knippen hier, kuch, kuch, een mondmasker graag!

Ons hotel is centraal gelegen vlakbij het station en Mandalay Palace. Omdat we redelijk ‘vroeg’ zijn aangekomen besluiten we een tripje naar Amarapura te maken naar het klooster Maha Gabayon Kyaaung. De taxi regelen erna toe blijkt toch niet zo gemakkelijk als we dachten eerste te duur, bij de tweede spreken we een prijs af gaan we op pad, maar al snel rijdt hij weer terug en ontstaat er een hele ruilhandel waarbij we uiteindelijk worden overgeplaatst in de taxi van de mensen die we in eerste instantie te duur vonden, wat een actie ha, ha.

Bij het klooster terrein aangekomen halen we eerst wat eten bij een van de staattentjes, het ziet er heel spannend uit, het kost twee keer niets en het blijkt heerlijk te zijn, iets tofu achtigs. Het terrein van het klooster is enorm, al snel worden we aangesproken door een monnik die volgens ons graag zijn Engels wilt oefenen. Hij geeft ons een rondleiding rond het terrein. Er wonen hier meer dan 2400 novice en monniken. Het blijkt een ‘de’ universiteit onder kloosters te zijn waar de scholing zo goed is dat ook monniken van omliggende landen en verder hier komen studeren. Maar nu lopen er nauwelijks monniken, die volgen nu lessen. We krijgen een rondleiding door het huis van de oprichter. Hij is in de jaren ’90 overleden dus het is een soort van museum met oude foto’s en zijn ingerichte kamer. Hij ligt nu op het terrein in een speciaal mausoleum. We worden rondgeleid door de keukens waar vrijwilligers het eten maken en is ook een klein gedeelte waar Boeddhistische  nonnen eten, zij eten afzonderlijk van de mannen en als buitenlander kun je tegen betaling bij hen aan tafel aanschuiven, maar niet bij de monniken. We vinden dit wel een beetje apart.  We komen er nu achter dat iedereen in Myanmar twee keer in het leven het klooster in gaat. Zodra ze 13 zijn eerst als novice voor ongeveer 3 maanden meestal en later als ze 20 of ouder zijn dan gaan ze nog een keer het klooster in maar dan als monnik voor ongeveer een maand. Men geloofd dat je dit beide gedaan moet hebben om geluk te krijgen in je huwelijk. Er lopen ook kinderen rond in witte kleding, deze blijken te jong te zijn om novice te zijn maar mogen al wel op het terrein verblijven. We horen later dat er ook veel wezen worden opgevangen in de kloosters en dit waarschijnlijk de kinderen zijn die in het wit lopen.  

De U Bein’s brug  is vlakbij. Dit is schijnbaar de langste teakhouten voetgangersbrug ter wereld (iets meer dan 1 km) en deze loopt over een meer. Vooral met zonsondergang is de brug een geliefd object voor toeristen. Alleen erg jammer dat ze dan ook massaal over de brug gaan lopen  en je in plaats van de locale mensen en monniken heel veel toeristen op de foto krijgt. De meeste toeristen druipen gelukkig precies af wanneer de zon net onder is, het mooiste licht moet dan juist nog komen.

Omdat er zoveel andere culturen in Myanmar gevestigd zijn is de menukaart over het algemeen heel uitgebreid met veel Thaise, Chinese en Shan gerechten maar het restaurantje waar we deze keer naar toe gaan eten we typisch Birmees. Er is een soort van buffet waar je hoofdgerecht uitkiest. Kip, lam, varken of vis daar krijg je dan een portie van en voor je het weet staat heel je tafel vol met allerlei bijgerechten, rijst en een soort van soep die ze bijna bij alle maaltijden reserveren. Weer heel anders dan we de afgelopen dagen gewend zijn maar zeker zo lekker. We lopen door de duistere straten weer terug naar ons hotel, de enige straatverlichting die ze hier hebben is het licht van de vele eetstalletjes op straat en de winkeltjes. Ons hotel valt gelukkig goed op want dit gebouw blijkt ’s nacht ook op te lichten als een kerstboom met knipperende gekleurde lichtsnoeren. Opvallend is dat hier ook ’s avonds veel op straat geleefd wordt, men eet ’s avonds op de stoep en daarna kijkt men lekker met het gezin tv op de stoep. De stoepen staan zodoende ook zo vol dat er niet over te lopen valt. Iedereen loopt op straat, tussen de brommers.

Mandalay dag 2

We moeten om 7.30 uur bij Grashopper Adventures zijn waar we een ochtend gaan fietsen in de ‘outskirt’ van Mandalay. Het wordt een privétourtje blijkt als we aankomen en op goede mountainbikes. Een leuke afwisseling op de piepende Chinese fiets! Helmpje op en fietsen maar. Ook spreekt de gids goed Engels gelukkig.

We fietsen eerst een klein stukje door de stad. Onze gids moet nog ontbijten, dus we stoppen eerst bij een typisch Birmees theehuis, daar houden we van, gezellig tussen de locals. Naast thee, zorgt onze gids voor wat typisch Birmese hapjes voor bij de thee. Weet niet precies wat het allemaal was, maar in elk geval gebakken dingetjes van deeg met sojabonen pasta erin, verrassend lekker! Tegenover dit theehuisje is een markt in een groot betonnen gebouw gevestigd. Dit ziet er van binnen uit als een warenhuis van 2 verdiepingen met een atrium...alleen nadat ze klaar waren met het beton, vonden ze het wel mooi genoeg en hebben ze verdere afwerking maar achterwegen gelaten, haha. Het is wel een prachtig authentieke markt waar men van alles verkoopt, kleding groente fruit, maar vooral de vis en vlees afdeling is (en ruikt) erg interessant.

We fietsen door de stad nog langs wat bezienswaardigheden uit het boekje. We bezoeken nog een houten klooster wat er erg mooi uit ziet aan de buitenkant. Om de binnenkant te zien moesten we wel gelijk 2x  de “combi ticket” voor de bezienswaardigheden in Mandalay betalen van $ 10,-. Achteraf zonde, want het klooster viel aan de binnenkant een beetje tegen en we hebben er verder niks mee gedaan. Ook gaat dit geld rechtstreeks naar de regering, ook niet iets dat aangemoedigd wordt. De Lonely Planet wijdt er zelfs een heel hoofdstuk aan over hoe deze fee van $10,- te vermijden lazen we later. Ook in dit klooster weer een voorbeeldje dat de vrouwenemancipatie nog niet zo ver gevorderd is: in het gebied vlak voor het Boeddhabeeld mogen vrouwen niet komen staat er met bordjes aangegeven. Tot groot plezier van Pim gaat Eef dan vervolgens om opheldering vragen waarom dat zo is aan onze arme gids: “uuuh hmm, that is because... uhhh eeuu... women..... maybe not clean... uuuuuh mmm”. Hahaha, kom Eef, laat de gids met rust, die kan er ook niks aan doen.

Bij de tempel was ook een echt schattige pup maar hij was helaas misvormt zodat hij moeilijk kon lopen, zo zielig maar we konden helaas niet veel voor het beestje doen behalve wat eten en drinken achter laten maar hij was zo blij,  dat hij zijn staartje er bijna af kwispelde.  Er lopen trouwens heel veel honden rond in het land, af en toe zie je ook een kat voorbij spurten. In een land waar de mensen het niet al te breed hebben de dieren het vaak ook niet goed. Het grote aantal zwerfdieren is hier het bewijs van. De katten kunnen nog wel voor zich zelf zorgen maar honden hebben het hier heel zwaar.

Aan de rand van de stad bezoeken we vervolgens een fabriekje die tofu vellen maakt. Net als op gewone melk vormt zich tijdens het tofu productieproces een vel op de grote potten kokende sojamelk. Die vellen worden er voorzichtig afgehaald en aan horizontale stokken te drogen gehangen. Wel heet hier binnen zeg om in te werken!

We fietsen verder en de gebouwen maken plaats voor rijstvelden. Wat een verademing zeg, frisse lucht! Daar waren we toch wel aan toe! We hobbelen over wat zandweggetjes en stoppen bij een groep vrouwen die aan het werk is in een rijstveld. Dit veld is net omgeploegd en ze halen met de hand met manden alle plaggen van de vorige oogst uit het veld en dumpen deze in een greppel aan het einde  van het veld. Daarna kan het veld opnieuw ingezaaid worden en laat men het weer onderlopen met water. Zwaar werk! 1 Van de vrouwen blijkt  6 maanden zwanger!

Na nog een paar kilometer fietsen stoppen we in een dorpje en drinken wat bij het plaatselijke winkeltje. We kopen nog wat dingetjes, waaronder wat plaatselijk ambachtelijk gerolde sigaren die je hier veel mensen ziet roken (kosten toch geen drol). Pim rookt zelf niet meer, dus als je ze wilt proeven: aanmelden kan via deze blog ;-). Daarna fietsen we weer terug  naar het hoofdkwartier van Grasshopper Adventures en babbelen nog even na met de eigenares over het toerisme in Myanmar.

’s Avonds gaan we eten in een ander fenomeen hier in Mandalay: de biertent (ja echt). Op elke hoek van de straat vind je hier van deze “bier garten”, waar de mannen na het werk bier komen zuipen en sterke verhalen vertellen. Vrouwen zijn hier niet welkom (Pim uiteraard ;-)). Voor de toeristenvrouw wordt echter een uitzondering gemaakt. Naast bier zuipen blijkt hier ook volop het andere favoriete genotsmiddel van de Birmees te worden genuttigd: het betelnootje. Zodoende staat er onder elke tafel een emmertje en rochelt men er met hartenlust op los om vervolgens de rode smurrie vakkundig in het emmertje te mikken. Dit is hier volledig sociaal verantwoord, of er nou mensen zitten te eten of niet. Nou ja, het eten was desondanks wederom toch lekker en het bier smaakte ook prima. Het maakt werkelijk niet uit hier, hoe crappy de tent hier er ook uit ziet waar je gaat eten, het is altijd lekker!

Onze taxichauffeur spreekt goed Engels en de prijs is goed, dus we regelen met hem gelijk dat hij ons de volgende dag naar Pyin Oo Lwin brengt. Vanuit dit stadje gaan we met de trein naar Hsipaw.

Groetjes!

Eef en Pim