Maung Shwe Lay - Thamia

Dag 1 Maung Shwe Lay

De wekker gaat weer heel vroeg, gaaaapp, voor de vlucht van Heho naar Thandwe om een paar dagen te relaxen en bij te komen van alle indrukken op een strandje in de omgeving van Ngapali Beach.

Na een voorspoedige vlucht landen we in Thandwe, Rakhine state. Het is trouwens de eerste keer bij een binnenlandse vlucht dat men geïnteresseerd is in onze paspoorten, zowel in Heho als in Thandwe. We denken dat dit toch te maken heeft met de etnische spanningen die vooral in het westen van deze staat en er geldt ook een avondklok in Thandwe.

Al snel ontstaat er verwarring want op het vliegveld blijken 2 partijen te wachten op ons, Khiri Travel en Myanmar Go Local. Myanmar Go Local is van de Nederlandse Yvonne en haar man Ronald uit Myanmar. Wij konden helaas met hun geen contact krijgen via de mail en de telefoon en de bevestiging van de reservering hadden wij ook niet gehad, vandaar dat we een alternatief hebben geboekt via Khiri Travel. Wel jammer, want de bungalow van Myanmar Go Local was onze eerste keus. Maar Khiri was al betaald. Na het ophalen van onze bagage gaan we met de gids van Khiri Travel op weg naar het visserdorp Maung Shwe Lay voor onze Beach Safari met overnachtingen in een tent. We stappen in een boot op Ngapali beach een mooi wit zandstrand voorzien van allerlei hotels en resorts. We hadden hier heel veel toeristen verwacht maar dat valt mee en het strand is er erg mooi.

Na een dik uur varen komen we aan op de plaats van bestemming het vissersdorpje Maung Shwe Lay dat gelegen is in de prachtige St. Andrewsbaai met een zeker zo mooi zandstrand.

De baai ligt vol met vissersboten. Het eerste wat ons opvalt aan de boten zijn de constructies met heel veel gloeilampen. Het blijkt dat ze avonds op zee gaan vissen en deze gloeilamp constructie gebruiken om vis te lokken en een ‘netboot’ om de vis binnen te halen. We ontmoeten onze gastvrouw en heer op wiens domein wij de komende dagen zullen verblijven. Na een korte rondleiding en een heerlijke lunch (afvallen gaat hier echt niet lukken), gaan we snorkelen. Althans Pim want we worden ergens op zee naar rotsen gebracht en dat ziet Eef niet zo zitten. Eef blijft op het bootje om van het zonnetje te genieten en Pim gaat de onderwaterwereld nader bekijken. Als snel is Pim uitgesnorkeld want er blijkt niet zo heel veel te zien en varen we terug naar het strandje. Hier gaan we een heerlijke duik nemen. In bikini over het strand lopen is hier echt not done, de locals vinden dat echt heel fout en we krijgen al snel afkeurende blikken. De vrouwen gaan hier met kleren en al het water in en heel veel locals kunnen trouwens sowieso niet zwemmen.

Tegen het eind van het middag loopt het strand opeens vol, de vissers gaan hun boten klaar maken om ‘s nachts te gaan vissen. Wij zitten te midden van deze bedrijvigheid te genieten van al de drukte om ons heen. Kinderen die met hoepels over het strand rennen, vissers die met hun spullen aan komen zetten, moeders die de kinderen nog even naar de vaders brengen etc. Het is sowieso al een uitdaging om over het strand te lopen, want de boten zijn aan palmbomen vastgemaakt en bij een beetje deining komen de touwen onder spanning te staan dat is best lastig als je er halverwege bent overgestapt of er net over heen rijdt met je brommertje. Het is leuk om te zien wat voor handigheidjes de locals hiervoor ontwikkeld hebben.

Het dorpje zelf heeft zo’n 2000 inwoners waarvan het grootste gedeelte werkt in de visserij. Op zoek naar biertje komen we via de achter- en voortuinen van andere huisjes en bewoners terecht in de ‘hoofdstraat’. Bij een van de winkeltjes vragen we of ze bier hebben, ze verkopen het niet maar we moeten even wachten waarna de eigenaar ergens vandaan komt met een blikjes en flesjes. Na wederom een heerlijke maaltijd en veel vragen over en weer aan onze gastheer en gids duiken we onze tent in om het kamperen op het strand te ervaren. Morgen weer vroeg op om het plaatselijke marktje te bezoeken en een vol ochtendprogramma.

Dag 2 Maung Shwe Lay - Thamia

Wat een aparte ervaring om wakker te worden van al de onbekende geluiden om je heen, vogels, blaffende honden, vissers die terug van zee komen met hun vangst etc. Pim gaat de buitendouche proberen die blijkt erg verfrissend te zijn. De zon komt inmiddels op boven de baai wat een prachtig zicht is. Het lokale marktje ligt in dezelfde hoofdstraat als het winkeltje dus praktisch om hoek, weer door de tuintjes van de buren om er te komen. Het is een klein lokaal marktje. Wat ze verkopen is afhankelijk van het seizoen, we zien vooral veel vreemde groente en ook bekende groenten, zoals de aubergine, nemen hier hele andere vormen aan. Ze wijzen erop dat Myanmar’s eten heel gezond is zonder chemicaliën en niet vet etc. maar ondertussen bestaat ons hele ontbijt uit gefrituurde groente en fruit, ha ha hoe gezond is dat? Het is wel lekker :)

Inmiddels zijn ze druk bezig met het verplaatsen en klaar maken van een tweede tent. Hmmm, dat is raar. Toen wij dit boekte werd ons beloofd dat wij de enige zouden zijn want ze zetten nooit meerdere ‘groepen’ bij elkaar. Wij hebben dit meerdere keren gevraagd, als we het navragen blijkt er inderdaad geheel tegen de afspraak nog mensen te komen en er is zelfs sprake dat we dingen gezamenlijk gaan doen. Dat is nog nooit eerder gebeurd zeggen ze, het is voor het eerst dat er meerdere partijen tegelijk zijn. Euhhhh, ff Khiri travel bellen voor opheldering. Het blijkt dat ze een dubbele boeking hebben gemaakt: “maar de mensen blijven maar twee dagen en 1 nacht hoor”. Aangezien we best wat geld hebben moeten betalen voor het slapen in een tent en beloofd was dat we geen andere toeristen zouden tegenkomen, vinden we dit niet acceptabel en vragen ons geld terug en geven we aan te willen vertrekken en zelf wel iets anders te regelen. Jack moet dit met zijn baas overleggen en neemt later terug contact met ons op. We nemen contact met Yvonne op om te vragen of het guesthouse nog beschikbaar is. Dit blijkt gelukkig geval. We geven aan dat we er graag gebruik van willen maken en er halverwege de middag te zullen zijn.

Ondertussen gaat het programma van de Beach Safari verder en staat de plaatselijke boer met zijn ossenkar op het strand op ons te wachten. Pim krijgt een snelcursus ossen mennen en brengt ons met de aanwijzingen van de betel nut kauwende boer naar het klooster. De boer biedt Pim ook een betelnootje aan, die hij vriendelijk afslaat. Ook vraagt hij zich af of we in Nederland ook met ossenkarren rondrijden. Dat zegt al genoeg he :). Het kloosterterrein betreden we op blote voeten in wit strandzand :) De monnik die in dit klooster verblijft is 90 jaar oud en woont hier al meer dan 30 jaar. Opvallend is dat er geen Boeddhabeeld staat in dit klooster, maar een levens echte afbeelding van de monnik zittend op een stoel. Net een wassen beeld, maar daar zal het wel niet van gemaakt zijn gezien de hitte hier. Best freaky! We hebben veel kloosters bezocht, maar dit hebben we nog nooit eerder gezien. Het blijkt dat in de Rakhine staat de monniken ook als heilig worden beschouwd en dat er voor hun wordt gebeden en zij veel macht hebben in hun dorpen. Deze monnik (de oude levende) is goed bij de tijd en heeft allerlei vragen en is vrijgevig met zijn eten. We moeten echt die zwarte rijst even proeven :). De monniken gaan hier niet op bedeltocht zoals je elders in het land ziet. Maar iedere dag komen er twee families uit het dorp langs met eten, een roulerend systeem. Op het kloosterterrein is een ‘kapel’ waar mensen kunnen bidden tot Boeddha, hier staat ook zijn afbeelding. Uiteraard staat er ook een pagode. We proberen nogmaals de betekenissen van de dagen in relatie met de namen en getallen te achterhalen maar het blijkt zo ingewikkelde uitleg te zijn dat we er niet uitkomen. Dit moeten we echt een keer verder googelen denk ;-).

We gaan ook nog even kijken in het huis van de leraar van het dorp. Hij is op school les aan het geven maar zijn vrouw laat ons binnen. De bouwstijl van dit is huis is vergelijkbaar met wat we hebben gezien in de rest van het land. In dit dorp zie je ook alle bouwstijlen terug komen, van een simpel huis met bamboeschermen en een riet dak tot stenen huizen met twee verdiepingen. Veel toeristen doen deze beach safari en er zijn buitenlandse en niet buitenlandse projectontwikkelaars die grond opkopen aan het strand, dus er komt steeds meer welvaart naar dit dorp. Wellicht dat over een aantal jaar dit gemoedelijke visserdorpje niet meer zal bestaan doordat het overgenomen is door het toerisme met de bijhorende resorts en hotels.

De trip per ossenkar wordt voortgezet, Pim wordt er werkelijk steeds beter in, weet de juiste oerwoud geluiden te maken om ze aan te sporen en weet waar de rem en de gas zit. Of zou het misschien iets te maken hebben dat de boer voor de koeien is gaan lopen en zij hem volgen, hmmmmmmm.

Onze eindbestemming is de plaatselijke school, het hoogtepunt van de Beach Safari, waar de kinderen al uitkijken naar de volgende toeristen die langskomen want die brengen altijd wel iets leuks mee. We worden op stoeltjes voor de klas gezet waarna de kinderen gezamenlijk goedendag zeggen en daarna een voor een gaan staan met hun armen over elkaar en om de beurt zeggen ‘My name is….’ Ze zijn nu een jaar bezig met dit programma en de kinderen zijn nu al zover dat ze woorden in het Engels kunnen en durven spreken. Daarna is het vraaguurtje en worden we bestookt met vragen zoals ‘hoe duur is het vliegticket’ ‘hoe vind je Myanmar’ ‘wat is het lekkerste eten hier’ etc.  Er blijken al veel Nederlanders geweest te zijn dus over ons landje hebben ze verders geen vragen. Daarna gaan ze liedjes in het Engels voor ons zingen, echt te schattig. Nadat we een donatie voor school aan de schoolmeester hebben overhandigd, een klein gedeelte wat je betaald voor deze trip gaat daar naar toe, gaan we naar de bibliotheek. Deze bibliotheek is tot stand gekomen met donaties door onder meer de exo foundation die voor de boeken, inrichting en personeel zorgt. Met trots laten ze de boeken zien die door toeristen zijn gedoneerd. De bibliotheek loopt goed en er worden dagelijks 100 items uitgeleend. Het lidmaatschap vinden we eigenlijk best duur 500 kyat voor 3 maanden. Ook hier laten we een donatie achter. Er is ook een een gebouwtje dat wordt gebruikt als clinic. Het is door Fransen gedoneerd en drie keer per maand komt er een zuster naar toe om de mensen te helpen. Is er een spoedgeval moeten de mensen naar Thandwe. We lopen terug naar het terrein om het nieuws te vernemen van Khri Travel over hoe nu verder. Alhoewel zij hun belofte niet zijn na gekomen gaan we desondanks toch maar akkoord met hun uiteindelijke aanbod om een gedeelte van het geld terug te krijgen. Dit zal aan ons overhandigd worden bij aankomst op de luchthaven in Yangon (helaas kwamen ze ook deze afspraak niet na en moeten wij uiteindelijk weer helemaal naar hun kantoor toe om het op te halen, zucht...)

Het is tijd om onze spullen in te pakken en een nieuw avontuur aan te beginnen bij Yvonne en Ronald in Thamia. De boot die de nieuwe gasten brengt zal ons hieraf zetten. Khri Travel geeft aan dat ze onze veiligheid niet kunnen garanderen als ze ons hier afzetten, wat wij een beetje vreemd vinden klinken. Als de nieuwe gasten aankomen weten we niet hoe blij we zijn dat we hebben besloten om te vertrekken. Twee dubbelgeslagen oudjes komen het terrein op, binnen 5 minuten worden we door het oude besje aan een kruisverhoor onderworpen, we zijn dan ook blij dat de boot moet vertrekken en we ons met fatsoen van dit kruisverhoor kunnen losmaken. Stel voor dat we waren gebleven dan was ze ons zelfs in onze tent komen achtervolgen aaarrggg!

Het bootje is het kleinste bootje dat we hebben gezien sinds we hier zijn met een nog kleiner motortje. De zee is best een beetje onstuimig niets engs maar met een mini bootje blijken die golven toch best groot en regelmatig slaan de golven ons rond de oren. Na drie kwartier varen komen we aan in de Bay of Bengal, een grote baai. Ongeveer in het midden van de baai ligt het huis van Yvonne en Ronald en het guesthouse waar wij de komende dagen gaan verblijven. Onze bagage wordt door de kapitein en de gids naar het huis gebracht maar voordat we er zijn, komen er 7 honden aangestormd en staan de mannen doodstil en durven niet te bewegen. OK het is best eng als er 7 honden op je komen afgestormd maar aangezien ze hier gasten ontvangen geldt het spreekwoord ‘ blaffende honden bijten niet’. Ze weten echter niet hoe snel de tassen moeten wegzetten en er snel vandoor gaan. Later horen we van Yvonne dat heel veel locals een beetje bang van de honden zijn omdat ze met zo veel zijn. Al snel zijn we dikke vriendjes met de honden, vooral met Duke en Lady J

Yvonne heeft Ronald tijdens haar reizen door Myanmar in Yangon ontmoet, zijn inmiddels getrouwd en hebben 3 jaar geleden een stuk grond aan het strand gekocht en er hun huis en een guesthouse gebouwd. Inmiddels wonen ze er met 7 honden, want het wijfje kwam zwanger thuis, en 5 koeien. Helemaal leuk! Met Yvonne praten we over van alles en nog wat en Ronald houdt zich bezig met koken en komt met allerlei lekkere hapjes aanzetten. Al snel probeert Pim de lokale dranken want ze blijken toch wel erg graag te drinken die Myanmarnesen.

Het guesthuis is echt schattig, op die grote spin in de muggennet na dan :(. We hebben een veranda die uitkijkt over de rijstvelden aan de achterzijde en een veranda die uitkijkt over het strand aan de voorzijde. De zon komt op boven de rijstvelden en de zon gaat onder in de zee, wat wil je nog meer! Er is geen elektriciteit maar er is licht avonds verwekt door de zonnepanneltjes. Vlak achter, bijna onder het huisje wordt elke avond een vuurtje gestookt door Roland waarmee vakkundig al het ongedierte uit je huisje wordt gerookt. Je zit er zelf ook bij als een paling op je veranda voor een uurtje, maar dan in elk geval wel als een paling zonder muggenbulten ;-)

Het domein ligt tussen twee dorpjes in en het strand is nagenoeg leeg. Het is niet zo mooi als dat van Ngapali en Maung Shwe Lay maar het is er zo rustig en chill, precies wat we zoeken en nodig hebben, heerlijk!

Dag 3 Thamia

Geen wekker, geen klok, niet haasten, niets moeten, heerlijk! Je weet alleen de tijd omdat de zon zich verplaatst en het licht en donker wordt. We hebben gewoon helemaal niets gedaan vandaag,

Ons heerlijk laten verwennen door de kookkunsten van Ronald, heerlijke gerechten met alle invloeden van de vele culturen die Myanmar rijkt is. Ronald heeft een lokale drank die alleen deze maand en volgende maand verkrijgbaar is en gewonnen wordt uit de wortels van mangrovebomen als we het goed hebben begrepen. Deze witte vloeistof smaakt ‘s morgens heel zoet en in de loop van de dag fermenteert deze steeds verder en gaat het steeds zuurder smaken met meer alcohol. Je ziet het spul ook pruttelen uit zichzelf. Toch lekker hoor! We genieten van de mooie verhalen die Ronald verteld en Yvonne heeft veel leuke tips.

Met Duke en Lady relaxen we heerlijk aan het strand en vinden de mooiste schelpen. Als het eb is trekt de zee zich zover terug dat je bijna naar de eilandjes die voor de kust liggen kunt lopen en als het water op is kun je ook heel ver lopen.

De koeien grazen op het domein en de aangrenzende percelen en houden erg van banaantjes dus die geven we ze dan ook graag. De honden rennen op en neer en zijn blij als er mensen voorbij wandelen op het strand want dan hebben ze weer een reden om te blaffen en er met z’n allen vrolijk op af te gaan. Ze zijn btw ook helemaal helemaal weg van kokosnoten en wanneer er geen sensatie is liggen ze heerlijk te pitten.

Je weet dat het eind van de dag nadert wanneer een plaatselijke boer met kaplaarzen over het strand loopt om zijn koeien een stuk verder op te halen en de honden er vrolijk achter aan rennen.

Wat een leven hier, een klein paradijs!

Dag 4 Thamia

We hebben nog wat spulletjes zoals pennen, boekjes etc. We besluiten om naar een naastgelegen dorpje te gaan om deze spulletjes af te geven en gelijk het dorpje te bekijken. Ronald geeft aan dat het zondag is en de school dicht is, dus krijgen we een briefje mee dat we op zoek zijn naar de schoolmeester in Birmese krulletjes geschreven, niet te lezen. De taal is zo en zo moeilijk. We zijn al blij dat we hallo en dank je wel kunnen zeggen nu na 3 weken.

Om het dorpje te bereiken moet je een rivier oversteken en dat gaat niet te voet. Er ligt een klein roeibootje die je overzet voor een klein bedrag, helemaal leuk! Onderweg naar de rivier kleurt het strand helemaal rood. Het blijken krabben te zijn. Ze zien er echt heel grappig uit en hebben van ogen die op stokjes zitten. Als we dichterbij komen om ze op de foto vast te leggen kruipen ze allemaal snel in hun holletjes. Aan de overkant van de rivier blijken weer andere krabbetjes te zitten, met 1 grote schaar. Het gebied is zo vol leven prachtig om te zien. Omdat het een vrije dag is, is het dorp vol mensen en vol kinderen. Meestal treffen we de dorpen vrijwel ‘leeg’ aan omdat de mensen hard aan het werk zijn en zitten de kinderen op school. Het is dan ook helemaal leuk om een ‘vol’ dorp aan te treffen vol spelende kinderen. We gaan bij het locale klooster kijken maar er is niemand thuis. Wel zijn er kinderen aan het spelen en laten we ons briefje voor de leraar aan zien. Ze geven aan dat wij hen moeten volgen.

Heel stoer lopen onze jonge gidsen met ons op sleeptouw door het dorp. We zijn inmiddels in de grootste attractie van de dag veranderd tijdens onze parade door het dorp, dat toch een stuk groter blijkt te zijn als we verwachten. Volwassenen beginnen zich er ook mee te bemoeien en we proberen aan te geven dat we in goede handen zijn bij onze jeugdige gidsen. Uiteindelijk bereiken we, met veel tussenstops de plaats van bestemming, de school. Ondanks dat de school gesloten is wordt het speciaal voor ons geopend en worden er leraren en leerlingen te voorschijn getoverd. Het schooltje is net een jaar oud en gedoneerd door een Schotse stichting en ruim 80 kinderen krijgen les op deze lagere school. Het is heel fijn om te zien dat veel kleine stichtingen kleinschalige projecten als deze realiseren. We geven onze spulletjes af, krijgen uitleg en er wordt iemand de boom inin gestuurd voor verse kokosnoten. Er komen steeds meer mensen uit het dorp naar de school en we vinden dat we iets te veel in de belangstelling staan, dus we gaan er snel en beleefd vandoor met onze jeugdige gidsen die ons snel het dorp uit weten te brengen, ha, ha wat een klucht!  Het dorpje is echt heel mooi en authentiek zo tussen de palmbomen maar veel foto’s hebben we er helaas niet kunnen maken met het harde licht midden op de dag. We gaan weer naar de oversteek waar net een toeristenbootje aanlegt. Vanuit Ngapali Beach gaan er regelmatig toeristen met gidsen de rivier op. De gids stuurt zijn boot om ons over te zetten en is werkelijk heel erg verbaasd dat er hier toeristen los lopen zonder begeleiding. Als we vertellen dat we in een guesthouse zitten hier op het strand kijkt hij nog meer verbaast. Terug aangekomen bij ons huisje is Ronald al helemaal bij gepraat over ons avontuur door de buren die zijn gekomen om hem te helpen bij wat klussen, ha, ha.

De rest van de dag relaxen we weer heerlijk en worden we wederom verwend door Ronald kookkunsten en Yvonne’s gastvrijheid. Helaas vliegen de dagen voorbij en is het alweer de laatste dag in dit paradijs. Avonds pakt Ronald zijn gitaar erbij en zingt een paar liedjes in het Birmees wat toch wel een ontroerd en bijzonder moment was.

We hebben genoten van onze dagen hier! Zeker een aanrader! http://myanmar-golocal.com

Thamia – Thandwe – Yangon – Bangkok – Amsterdam

Met het kleine bootje van Yvonne en Ronald worden we door de man van het pondje naar Cheto gebracht om daar met een taxibus naar het vliegveld te gaan. Yvonne en Ronald brengen ons weg. Het water van de zee is als een spiegel, dus geen natte kleren deze keer. Cheto is een heel druk vissersdorp we kijken onze ogen uit en willen hier zo graag blijven om foto’s te maken maar helaas.

Bij het inchecken bleek dat we niet op de passagierslijst stonden, helemaal geen probleem, schrijven ze ons er gewoon even bij. Yvonne en Ronald trakteren ons nog op de typische Rakhine soep op een terrasje net buiten het vliegveld. Iedere maatschappij die aan komt vliegen wordt aangekondigd met een bel. 2x bellen is Air Manadaly :) Yvonne en Ronald brengen ons tot aan het vliegtuig ze doen nog net niet onze riemen dicht, wat een service!

In Yangon aangekomen is er geen Khri travel te bekennen, telefonisch zijn ze niet te bereiken, dus met de taxi naar hun kantoor. Ze hadden zich vergist in de datum daarom stond er niemand op de luchthaven en de telefooncentrale was nieuw…Uiteindelijk wordt alles toch afgehandeld. We willen in de buurt van het Inlay meer verblijven in Yangon (niet Inle) maar dat blijkt toch niet zo eenvoudig. We komen voor de laatste nacht toch weer in het centrum terecht. De volgende dag moeten we weer vroeg op voor onze vlucht naar Bangkok. De muziek is zo mogelijk nog erger bij Thai Airlines dan de vorige keer en dat is best wel knap :) We willen eigenlijk heel graag naar Khoa San Road maar de politieke situatie in Bangkok is op het moment zo onrustig dat we het niet aandurven. We moeten langs de blokkades om daar te komen, als het escaleert dan zitten we daar vast en missen we mogelijk onze vlucht schatten wij in. We besluiten net als veel andere toeristen het zekere voor het onzekere te nemen en een hotel in de buurt van het vliegveld te nemen. Nog ff een Thaise massage voor we helaas weer richting Amsterdam vertrekken.

Het zit erop. Wat een reis, wat een ervaringen. Dat smaakt naar meer!