Hsipaw

Mandalay – Hsipaw

Inmiddels zijn we gearriveerd in de weelde en luxe van het Shwe Inn Tha floating resort op Inle lake. Maar met ons verhaal waren we gebleven in Mandalay, op de dag dat we vertrokken maar Hsipaw.

Om 6:00 staat Jimmy Ko Min netjes klaar met z’n taxi bij ons hotel om ons naar Pyin Oo Lwin te brengen. Na een uurtje vlak terrein in het donker begint het licht te worden en begint ook het landschap te veranderen. Al snel slingeren we met haarspeldbochten de bergen in. Onze chauffeur Jimmy rijdt gelukkig netjes, maar onderweg komen we wat voorbeelden tegen van overmoed, zoals een aantal te zwaar beladen topzware Suzuki busjes die op z’n kant liggen, omdat  die te hard door de bocht zijn gegaan. En een enorme granieten Boeddha beeld die van een vrachtwagen gevallen was en de halve weg blokkeerde.

Desalniettemin komen wij veilig en op tijd aan op het station van Pyin Oo Lwin. In de zomer is deze stad voor veel inwoners van Mandalay ‘de plek’ om aan de intense hitte en smog van de stad te ontsnappen. Het eerste wat hier opvalt: KOUD! We zitten gewoon wolkjes te blazen hier. Het moet rond het vriespunt zijn hier, het station ligt dan ook hoog in de bergen. We kopen een 2 kaartjes voor de “ordinary” class. Niet vanwege het geld, want de “ordinary” class kost $ 3,- en de “luxe” coupe kost $ 6,-, maar de ramen van de ordinary class kunnen helemaal open i.p.v. half en je zit tussen de locals (en 50 % andere backpackers met dezelfde wetenschap). Verder wordt de “ordinary “coupe ook gebruikt om allerhande handelswaar voor op de markt mee te vervoeren zoals manden vol met tomaten, komkommers enzo. En ook de plaatselijke “Prorail” maakt efficiënt gebruik van deze rit door de halve treincoupe vol te gooien met spoorbielzen, om deze een aantal stations verder er weer uit te gooien waar ze deze blijkbaar nodig hebben. Op elk station wat we passeren  is ook een levendige handel in allerlei snacks en eten waren voor onderweg. Ook in de trein lopen ze rond.

Na wat extra coupes aan de trein te hebben gekoppeld kan de 8 uur lange rit van Pyin Oo Lwin naar Hsipaw van start gaan. De treinrit is werkelijk een geweldige ervaring en  soms net een kermisattractie, omdat je alle kanten op bonkt en omdat er af en toe wat takken naar binnen komen zetten maar het echt een leuke beleving. De houten bankjes zitten prima, er is sanitair aanboord, dus treinen maar. Het landschap veranderd naarmate we dieper het gebeid van de Shan intrekken, palmbomen verdwijnen uit het landschap en koeien maken plaats voor waterbuffels in alle soorten en maten. In de andere coupe zien we dat een aantal locals het slim hebben aangepakt, die hebben een soort van bed gecreëerd  tussen twee treinbankjes en hobbelen zo heerlijk over het treintraject. Bij ieder stationetje  wordt gestopt, soms zijn de locals nog aan het uitladen (uit de ramen van de trein) terwijl de trein al weer verder gaat, op de grotere stations wordt langer gestopt.

De spanning loopt langzaam op als we het Gokteik Viaduct naderen. Het is de tweede hoogste spoorbrug ter wereld toen het werd gebouwd, op een hoogte van +/-100 meter en +/- 800 meter breed. De brug is in 1901 gebouwd met een verwachte levensduur van 100 jaar en ja die is het inmiddels ruim overschreden. De trein gaat dan ook uitermate voorzichtig stapvoets over de brug. Iedereen hangt zover als ze durven uit de raampjes om een glimp op de vangen van de constructie van de brug en het uitzicht over de prachige kloof.

We komen halverwege de middag in Hsipaw aan en worden door een ‘tuk tuk’ (een brommer met een grote laadbak erachter) naar ons guest house gebracht. Veel mensen komen deze kant op om te hiken naar de verschillende dorpen van etnische minderheden die hoog in de bergen liggen.

Na een kleine power nap gaan we eten. In Myanmar wonen ook heel veel Chinezen en het tentje waar we gaan eten lijkt wel uit een Chineesplaatjes boek te komen, erg leuk. We krijgen het gerecht van de dag voor geschoteld, een noodle soup met kip, eerst wat te spicy voor Eef was maar dat hebben ze direct milder gemaakt. Het was verrukkelijk. De rekening van al het lekker 3000 kyat, iets van € 2,50 was nog leuker!

Hsipaw dag 1

We hebben weer een set mooie Chinese fietsen gehuurd met mandjes om de stad en een beetje van de omgeving te verkenning.

Eef is helemaal in de ban van de Boeddhisme nonnen geraakt en wilt heel graag een klooster van deze meisjes net buiten de stad verkennen. Hier verblijven 800 nonnen waarvan heel veel jonge meisjes. De nonnen lopen in roze gewaden rond met oranje accenten. Heel vrolijk in het straatbeeld. Net als de monniken zijn zij ook kaal geschoren.

Het is een pittige klim naar boven en voor we het klooster bezoeken, bezoeken we een tempel op de top van de berg. We verstoren het badritueel van een aantal jonge monnikjes (novicen) die in een grote ton de grootste waterpret hebben. Ze beginnen met z’n allen dan ook hard te giechelen als wij ze in de gaten krijgen. We besluiten maar even van het uit landelijke uitzicht te genieten zodat zij zich ongestoord verder op hun waterpretritueel kunnen storten. Als de kust ‘veilig’  is verkennen we de tempel die zoveel anders is dan we gewend zijn. De Boeddha’s zijn anders afgebeeld en ook worden hier de “nat”, de natuurgoden door de Shan naast het Boeddhisme aanbeden. 

Voorzichtig betreden we het terrein van het klooster, we weten niet of dit wel de bedoeling is en of het überhaupt mag dus we proberen dit te vragen. Echter is er niemand die Engels spreekt maar met gebarentaal kom je ook een heel eind. Een schattig klein nonnetje is heel teder een pup aan het verzorgen die verlamd is aan zijn achterlijf en in iedere hoek is wel een non(netje) te zien maar al gauw blijken wij de grootste attractie en zodra ze een beetje over de cameraschuwheid heen zijn en een paar polaroids later zijn de laatste barrières weg.

De leeftijd ligt tussen de 5 en de 40 jaar schatten we. Over hoe het boeddhisme nonnen bestaan weten we niet veel want dat is niet uit te leggen als je elkaar niet verstaat. Maar hier komen we vast nog achter. Na wat eten voor de nonnen te hebben gekocht en een boel sinaasappelen als bedank te hebben gekregen, verlaten we het terrein als de nonnen gaan eten. We vinden het een hele bijzondere ervaring vooral omdat de nonnen, van wat we eerder hebben begrepen, meer op zich zelf aan zijn gewezen dan de monniken waar bijna alles voor wordt gedaan.

We fietsen weer richting het stadje, heerlijk bergafwaarts en besluiten lokaal te snacken met groene thee aan de straat. Heel Birmees en leuk. We gaan naar een gebiedje wat ze klein Bagan noemen en klein is het inderdaad naar verhouding maar het leuke is dat de stupa’s hier nog niet gerestaureerd zijn en overwoekerd met planten en bomen. Een stukje verder staat er in een veld een hele speciale, een grote boom groeit hier precies boven uit de punt van een stupa. Een beter voorbeeld van de combinatie Boeddhisme en natuurgodsdienst is bijna niet denkbaar maar zo wordt het hier waarschijnlijk niet gezien.

Er staat ook een oud houten klooster waar een Boeddha in staat die gemaakt is van bamboe, niets meer van te zien omdat het inmiddels bedekt is met lagen van alles en nog wat.

Een stukje verder zit Mrs. Popcorn, een oude dame die haar tuin omgetoverd heeft een ware oase van rust. Verdeeld over de tuin zijn zitjes en er wordt eten geserveerd dat uit haar eigen tuin komt. Het is echt zo’n relaxed plekje dat we er gewoon niet meer weg willen, de rust, geen druk verkeer, gewoon stilte en een ondeugende koe die iedere keer naar een stuk grond gaat waar hij niet mag komen. Met moeite rukken wij ons los van deze oase en vervolgen onze trip.

We gaan naar Shan Palace, een pijnlijk stukje recente Myanmar geschiedenis. Deze in 1924 gebouwde koloniale villa heeft gefungeerd als Paleis voor de Shan dynasty en is pas weer sinds 2010 te bezoeken.

Het oude paleis werd tijdens de tweede wereld oorlog plat gebombardeerd door de Japanners, daar is niets meer van over. De laatste Shan prins werd tijdens de militaire coupe in 1962 gearresteerd en daarna is niets meer van hem gehoord. Men ontkent tot de dag van vandaag dat hij gevangen is genomen. Zijn Deense vrouw die hij tijdens zijn studie in Amerika had ontmoet is tijdens dit regiem gevlucht samen met haar twee dochters, omdat ze haar leven in Myanmar niet zeker was. Ze heeft een boek geschreven over haar tijd als een Shan Prinses  ‘ Twilight over Burma: My life as a Shan Princess’. Sinds de verdwijning wordt het domein bijgehouden door de neef van de laatste prins, deze neef is zelf ook is gearresteerd in 2005 met vage redenen en hij heeft 13 jaar gevangenschap heeft gekregen. Hoogst waarschijnlijk omdat hij buitenlanders tot zijn domein toe liet en het verhaal vertelde van de laatste Shan Prins. In 2009 is hij voorwaardelijk vrijgelaten. Als wij het Shan Palace bezoeken treffen we niet Mr. Donald maar zijn vrouw Fern, Sao Sarm Hpong, lid van het Shan koningshuis, aan die de gasten ontvangt en de geschiedenis van de laatste Shan Prince verteld.

Het domein is totaal vervallen en met de donaties die door de toeristen worden achter gelaten proberen ze het huis bij te houden. De Shan Prinses en haar dochters zijn door het huidige bewind gevraagd om terug te komen maar zolang er niet wordt gezegd wat er met haar man is gebeurd weigert ze terug te komen, ze is inmiddels in de 80. Het is echt een aangrijpend en indrukwekkend verhaal en het bezoek maakt veel indruk op ons, vooral omdat zo actueel is.

Onder de indruk fietsen we terug naar ons guest house waar we deze avond eten maar er gaat toch niets boven het eten van de lokale tentjes.

Hsipaw dag 2

Voor deze dag hebben we een boottochtje gearrangeerd met een bezoek aan een Shan dorpje en een klooster. We krijgen een Shan gids mee. Na een vrij saaie tocht over de rivier gaan we aan land. We wandelen een stukje berg opwaarts en onze gids laat zien hoe je bellen kan blazen met blaadjes.

Ook bezoeken we een ananasplantage en we leren dat hoe groter de zeskantjes zijn op een ananas “ the eye of the pineapple”, hoe zoeter deze is. We komen aan bij het klooster dat op deze plek gebouwd is omdat er spontaan een Boeddha uit een boom is komen vallen of zoiets (niet helemaal duidelijk, want het verhaal van de gids is niet ook niet zo duidelijk). Het houten klooster is verder op zich niet zo bijzonder, we hebben er inmiddels al veel gezien. Wel weet Eef er nog een paar mooie platen te schieten.

In het klooster drinken we een kopje thee en praten Pim en de gids uitgebreid over de Shan keuken en gerechten. Dit blijkt een favoriet onderwerp van de gids te zijn, want de uitleg over de basis van de Shan keuken met uitgebreide recepten gaat de hele wandeling terug door vanaf het klooster naar de boot.  Op de terugweg met de boot bezoeken we nog een Shan dorp. Het dorpje is echter vrijwel uitgestorven omdat midden op de dag de meeste op het land aan het werken zijn. Wel is er nog een groepje vrouwen aanwezig en die zijn, tot groot enthousiasme van onze smulpaap gids net bezig met een plaatselijke lekkernij. Dit is een plaatselijke citrusvrucht, een soort van extra zure grapefruit, die je doopt is een mengsel van zout, soja bonen poeder en gedroogde chilipepers. Deze tenen krullende hete, zout, zure smaaksensatie moeten we natuurlijk wel uit beleefdheid een aantal keer proeven. Hmmm lekker hoor!

Het dorpje is uitgerust met diverse stijlen huizen. De oude stijl huizen zijn gemaakt van hout op palen. Beneden leven de beesten en boven de bewoners. Inmiddels is dit type huis langzaam aan het verdwijnen. Overdag leven de mensen vaak onder het huis vanwege de hitte en 's avonds slapen ze boven. Ook worden de rieten daken vervangen door golfplaten en worden de beneden etages langzaam omgebouwd tot onderdeel van het huis.

We komen ook langs een school en willen er graag een kijkje nemen maar de gids weet niet of dit mag, dus vraagt het even na. Ze stemmen in al vinden ze het wel eng. Voor 2010 was het niet toegestaan om toeristen in scholen en ziekenhuizen toe te laten, die angst zit er tot vandaag de dag nog in. Ook al is het huidige bewind versoepelt er blijken nog steeds mensen rond te lopen die alles in de gaten houden.

Op de terugweg komen we bamboe vlotten tegen. Deze vlotten blijken zelf koopwaar te zijn op weg naar de stad. Omdat het met de stroom mee is naar de stad is dit de meest eenvoudige manier om ze te vervoeren.

Na terugkomst in het dorp hebben we een uitgebreide smakelijk lunch met allemaal verschillende gerechtjes. De kip is echt heerlijk en erg mals.  Aan het eind van de middag nog een kleine wandeling in de landelijke omgeving buiten het dorp en kijken we toe hoe de waterbuffels worden op gehaald om op stal te worden gezet. Het blijft een mooi moment om de eigenaar met een koe of buffel naar huis te zien wandelen.

Hsipaw naar Nuangshwe

Helaas blijkt er dus op de dag dat wij naar Nuangshwe moeten geen vlucht te gaan van het nabij gelegen Lashio. Dat betekent dat we 2 opties hebben, een bus, die er naar schatting 13 uur over gaat doen, of een taxi die er 8 uur over zou doen. We kiezen voor de taxi, die trouwens ook eerst uit Lashio moet komen, want in Hsipaw hebben ze geen taxi’s. Dit blijkt een epische taxirit te worden van 10 uur over maar liefst 3 bergpassen. We vertrekken om 6:30. De eerste etappe is weer via Pwin Oo Lwin terug naar Mandalay. Hierbij passeren we dezelfde vallei als met de trein via het Golteik viaduct, alleen doen we er nu een uur over in plaats van 10 minuten via een oneindig lange weg met haarspeldbochten, eerst naar beneden en dan weer helemaal omhoog. Opvallend is ook het hoeveel vrachtverkeer er via deze weg gaat richting China. Blijkbaar hebben ze naast de zijderoute ook de “watermeloen route”: ontelbare vrachtwagens vol over deze slingerende bergweggetjes. Ook bijzonder is ook dat ze hier om de paar kilometer een “remschijven afkoel station” hebben. Hier stoppen alle vrachtwagens om hun remschijven af te koelen met tuinslangen. Na deze bergpas lunchen we om 11:00 bij een chinees wegrestaurant met een kaart alleen in het Birmees...uuh, doe maar rijst met kip (=nasi). Daarna rijdt onze “die hard” taxichauffeur in 1 keer door voor 5 uur aan een stuk eerst over de grote centrale vlakte en dan nog eens over 2 bergpassen. We komen om 17:00 aan in Nuangshwe. Hier hebben we een reservering in de “Queens Inn”, speciaal door ons geselecteerd voor hun uitzicht op het kanaal richting het Inle meer. Helaas blijkt als we hier aankomen dat dit guesthouse ook ten onder aan het gaan is in zijn eigen succes. Naast de 4 kamers in een koloniaal aandoend pand aan het water, is men nu ook een lelijk appartementsgebouw aan het bouwen met extra kamers aan de achterkant. Wij zitten in 1 van deze nieuwe kamers, de verf is amper droog en in het appartement ernaast zijn ze nog met de staalconstructie bezig. Qua geluid lijkt het echter of dat ze naast je bed bezig zijn. Gelukkig zitten we hier maar 1 nacht ;-).

Van een paar Canadezen in Mandalay hadden we als tip gekregen om de tourtjes te regelen via “Inle Boy” aan de overkant van het kanaal. Dat doen we dan ook maar gelijk. We regelen ook gelijk het bootje naar het resort op het meer. Maar voordat we daar naartoe gaan gaan we eerst naar Kakku.

We dineren bij de locals met een nieuwe recordprijs van 2000 kyat! Helemaal leuk!

Volgende keer verder over Kakku en Inle lake. We proberen uit alle macht bij te komen met onze blog. Maar we hebben het zo druk :-).

Groetjes, Eef en Pim