Kakku & Inle Lake

Sabadee Kab! Want wij zijn inmiddels al weer in Bangkok. Morgen vliegen we al weer terug naar Amsterdam en is het weer voorbij :-(. Een week geleden waren we nog bij het Inle Lake in Myanmar en hier waren we ook gebleven met ons verslag.

Kakku

Weer vroeg uit de veren want we gaan vanuit Nuangshwe naar Kakku. Kakku is een heilige plaats voor zowel de Shan als de Pa Oo stammen. Het ligt dan ook bijna op de grens tussen beide volkeren, maar nog net op Pa Oo gebied, aan een riviertje, wat tevens de grens markeert. Kakku is een enorm bos van pagoda’s en stupa’s, allemaal bij vlak naast elkaar gebouwd. We hebben via onze “Inle Boy” een taxi geregeld die ons hier naartoe gaat brengen. Maar je kunt hier niet zomaar naartoe gaan, je moet $ 3,- entree betalen om het gebied van de Pa Oo in te mogen en je kan er alleen maar naartoe met een officiële Pa Oo gids en die kost ook $ 5,-. Dit blijkt overigens wel het geld waard. We hopen wel dat dit entree geld ook naar de Pa Oo mensen gaat en niet naar de regering, maar het lijkt erop dat ze wel een soort “provinciaal” bestuur hebben. Aangekomen in de stad Taunggyi betalen we deze entreegelden en krijgen we krijgen een lief meisje mee, netjes gekleed in de originele kledendracht en hoofddoek van de Pa Oo. Ze spreekt ook goed Engels en ze heeft een aantal mooie verhalen over de Pa Oo mensen. In de taxi vertelt ze ons het scheppingsverhaal van de Pa Oo, prachtig! Het gaat ongeveer zo (korte versie):

Er was eens een draak, zij had alle krachten van de wereld, dus zij toverde zichzelf om in een hele mooie vrouw. Toen ontmoeten zij een alchemist die op slag verliefd op haar werd. Alleen op een onbewaakt moment zag de alchemist haar ware gezicht. Toen werd hij zo bang dat hij vluchtte en nooit meer terugkeerde. Ze was echter zwanger van de alchemist en zij kreeg zijn kinderen, een jongen en een meisje en zij werden de eerste koning en prinses van de Pa Oo en van hun stammen alle Pa Oo  af. De kledendracht is ook een verwijzing naar het verhaal, ze draagt namelijk allemaal laagjes over elkaar heel, als de schubben van een draak.

Daarom beginnen ook alle Pa Oo namen meisjesnamen met “Nan”, wat prinses betekent en alle jongensnamen met Khung, wat koning beteken. Ze zal ons zodoende in het vervolg van de trip aanspreken als “Nan Evelyne” en “Khung Pim” (jawel, dat klinkt als King pin, haha LOL). Haar eigen naam kunnen we helaas niet helemaal onthouden, dat is Nan Shwe .... en nog 3 namen, we mogen haar gelukkig “Nan” noemen. De overige namen die men dan weer krijgt bij de geboorte zijn gerelateerd aan de dag van de week waarop je geboren bent. Dit geld overigens niet alleen voor de Pa Oo maar ook voor de andere volkeren in Myanmar. Dus als je op maandag geboren bent, moeten bijvoorbeeld in je namen de letters a,bc,d en e voorkomen. Ben je op dinsdag geboren, dan moeten de letters f,g,h,i en j in je namen voorkomen (maar dan in Birmese letters). Ook is er een link met de dag van de week naar bepaalde dieren, zoals de olifant en de draak. Dit symboliseert dan ook wel bepaalde eigenschappen. We doen ook nog een poging om “dank je wel” te leren in het Pa Oo, dit is echter weer anders dan in het Birmees. Inmiddels is het ons wel gelukt om dit te onthouden in het Birmees: “ke sum tin ba dee”. Maar soms ook “ke sum tee ba da” of nog andere varianten. Veel talen hier en nog meer dialecten, echt niet te doen dus hier.

Ondertussen maken de asfaltwegen plaats voor zandwegen en passeren we steeds kleinere dorpjes. En dan zijn we er, een spectaculair zicht, een groot bos van stupa’s, allemaal bij elkaar geclusterd op een kleine heuvel. Ook het geluid erbij is fantastisch. Op alle stupa’s zit namelijk een metalen “paraplu” met allemaal belletjes die zacht mee rinkelen met de wind, je krijgt er gewoon helemaal een “zen” gevoel van. Ook hier zit weer een mooi verhaal aan vast, want de Boeddhisten geloven dat elke keer als er een belletje rinkelt, dit betekent dat er ergens een goede daad gedaan is. Daarom staat er dus ook bij elke pagode of klooster een grote bel waar je als je een goede daad hebt gedaan, deze zelf kunt aankondigen door 3x deze bel te luiden. Hier op Kakku staat er dus ook 1 en wij mogen de bel ook 3x luiden omdat het een goede daad was om onze interesse te tonen in de Pa Oo cultuur en Kakku ;-).

Het bouwen van een stupa wordt overigens ook als een goede daad gezien, zodoende hebben vele generaties rijke Pa Oo en Shan Families hier stupa’s gebouwd op deze heilige plaats. In het midden staan 2 grote stupa’s. Dit zijn de eerste die hier gebouwd zijn door koningen van oudsher. De rest is er vervolgens omheen gebouwd. In totaal staan er bijna 2500 stupa’s. De Shan stupa’s zijn te onderscheiden van de Pa Oo stupa’s doordat deze een ander soort paraplu  hebben. Ook staat er nog een andere hele aparte schrijn in het midden. Een verguld varken staat als een soort van spaarvarken in een bak met geld, net zoals de “Nat” goden op mount Popa. Zover wij begrijpen had de plaatselijke boer een visioen gehad dat hij iets moest vinden op deze plek, maar hij had meerder keren gezocht en niets gevonden, totdat zijn varken hier de grond omwoelde en een beeltenis vond van de Boeddha. Sindsdien is dit een heilige plaats. Ook heel bijzonder is de “liggende Boeddha” in Shan stijl. De “liggende Boeddha” symboliseert de overgang van de Boeddha naar Nirvana. De Boeddha wordt normaal gesproken op zijn zij liggend afgebeeld, rustend, maar wel in leven. De liggende Boeddha Shan stijl toont echter een opgebaarde overleden Boeddha. Wij hebben al heel veel van deze “reclining Boeddha’s” gezien, maar dit is echt heel bizar.

‘s middags bezoeken we nog een Pa Oo dorpje. Echter niet veel mensen thuis hier want iedereen is dan aan het werk op het land. We mogen nog wel even binnenkijken bij een lief oud vrouwtje die wel thuis is. Zij is bezig om bananenbladeren te vullen met rijst en banaan. Deze buideltjes kunnen bij het vuur op houtskool gegaard worden. Zij gaat deze morgenochtend op de markt proberen te verkopen.

Daarna moeten we terug naar Nuangshwe, want we moeten nog met de boot de lengte van het meer over naar het Inn Tha floating resort, waar we de volgende 3 dagen zullen verblijven in een luxe bungalow op palen in het meer. Even lekker decadent doen.  Het meer blijkt nog veel groter dan we gedacht hadden en overal drijven eilandjes met de waterplanten waarvan de drijvende tuinen op het meer gemaakt zijn. Enorme stukken van het meer zijn hier mee dichtgegroeid/gebouwd en soms race je met de boot door kanaaltjes van amper een meter breed tussen deze beplanting door. Ook zien we gelijk overal op het meer het “trade mark” van het Inle lake. De beenroeiers. Deze vissers staan op 1 been op een bootje ongeveer ter grote van een surfplank en met het ander been roeien ze. Zo hebben ze beide handen vrij om mee te vissen. Heel erg knap! Aan het begin van het meer worden we begroet door “traditionele” vissers mooie fuiken van bamboe. Mooi voor de foto, maar in de praktijk vissen de echte vissers nu met nylon netten. Maar dat is niet minder knap, want nog steeds op 1 been op een boot zo groot als een surfplank. Terwijl de zon ondergaat komen we aan en worden we netjes ontvangen door het hotelpersoneel op de kade van het resort. In ons mooie bungalowtje zien we de zon ondergaan door de grote ramen op het westen. Voordat we gaan slapen eten we nog 3 gangen met en flesje wijn in het restaurant. Wat een luxe ineens zeg!

Inle lake dag 1

Er zat toch nog een addertje onder het gras, want we worden om 4:00 wakker in ons donzig zachte bedje van de zingende monniken en vooral, de brullende buitenboordmotoren van alle bootjes van lokale mensen die naar de markt gaan, want het is hier elke 5 dagen (gebaseerd op een maankalender) “market day”. Dat wisten wij wel, dat hadden we zo gepland, want die gaan wij vandaag ook bezoeken. Alleen wij waren van plan pas om om 7:00 te vertrekken, vonden wij eigenlijk al vroeg genoeg. Enfin, om 7:30 arriveert ons Inle Boy bootje (Birmees kwartiertje zeg maar) en vertrekken we richting, dachten wij, de eerste markt. We hebben gisteren netjes een papiertje meegekregen van het “programma” in het Engels en het Birmees. We willen eerst naar de Nampan markt, onder aan het Inle lake en daarna naar de markt van Sankar, wat aan een ander meer ligt onder het Inle meer. Voor de rest had de Inle Boy nog allerlei andere bezienswaardigheden erbij geschreven, zoals een wever, een smit en allerlei andere ambachten. Ja leuk, maar dat vinden wij een beetje een hoog “openlucht museum” gehalte hebben, we kijken wel of we tijd over hebben.

De start is een beetje moeizaam, want onze eerste stop blijkt een traditionele wever te zijn. Neeeee, dat is niet de afspraak: naar de markt. “Ja, maar, we gaan hierna naar de markt”. Nee, nu, want we willen zo vroeg mogelijk op de markt zijn. Aangekomen op de Nampan markt is het een drukte van jewelste. De smalle meerbootjes liggen 10 rijen dik aan de oever. We moeten van bootje naar bootje hoppen om de oever te bereiken. Ook een uitdaging met 2x 10 kg aan camera apparatuur ;-). De markt is echt authentiek. Overal lokale mensen die van alles verkopen: groenten, fruit, rijst, stookolie, sigaren, noem maar op. Allemaal gebruiksartikelen. Ook is er kapper aan het werk en smit verkoopt er machetes en ander gereedschap. Het zijn vooral de Shan en de Pa Oo die hier handel drijven met elkaar. We weten gewoon niet waar we moeten kijken met al die bedrijvigheid. Rond 10:00 veranderd de markt ineens snel. Nu blijkt dat we gelijk hebben gehad om te pushen om vroeg naar de markt te gaan i.p.v. naar allerlei andere dingen. Steeds meer bootjes met toeristen leggen ineens aan (op een speciale kade die nu vrij is waar je makkelijk af kan stappen) en weg zijn de kraampjes met groenten, fruit enzo. En overal komen er kraampjes met beeldjes en allerlei souvenirs troep voor terug. Weg authentieke markt voor de lokale bevolking. Hallo tourist trap! Zijn wij blij dat we vroeg waren. Tijd om weg te gaan hier.

Nadat we “hink, stap, sprong” onze boot weer bereikt hebben vervolgen we onze tocht door de rivier die de 2 meren met elkaar verbind. Na een flinke boottocht arriveren we op dit 2e meer. En daar gaan we weer. We stoppen aan de oever waar een “tuin” van oude stupa’s staat, een veel kleinere versie van Kakku. Vooraf gelukkig wel de kaart bestudeerd, dit is niet Sankar, dit ligt aan de ander kant van het meer. Bootpiloot: “This is Sankar” No, this is not Sankar, we know. Bootpiloot: “Simular to Sankar”. No, not simular, no market: go to Sankar now!.....zucht.

Sankar is een veel kleinere markt (en onbekender) dan de Nampan Markt. Daardoor doet deze markt ondanks het latere uur (rond de middag) nog steeds authentiek aan. Ook weinig toeristen hier. De markt loopt al op zijn einde en alle kraampjes beginnen met opruimen. Maar dit is geen straf, want nu kunnen we zien hoe de kraampjes worden uitgeruimd op ossenkarren. Deze ossenkarren lopen vervolgens het water in en de handel wordt vervolgens weer overgeladen op de bootjes. Mooi om ook gezien te hebben. We lopen nog eventjes door het dorpje en zien dat ze ook hier de plaatselijke pagode aan het restaureren zijn. Vanuit hun perspectief willen ze deze weer vanuit geloofsovertuiging weer in ere herstellen nu er geld binnenkomt. Aan de andere kant is het wel zonde en verliezen ze zo wel hun charme, wanner ze nog half overwoekerd zijn en met nog overblijfselen van het originele beeldhouwwerk en pleisterwerk. Dit verschijnsel zien we overal in Myanmar. We zijn bang dat er over 10 jaar alleen nog maar pagodes en stupa’s die als nieuw lijken te zien zijn.

Vanaf het water hebben we nog een plek zien liggen, ook een “tuin” met stupa’s die vandaag de dag half onder water liggen. Een soort “verzonken Kakku”. Dit is toch ook wel speciaal en een bezoekje waard.

Daarna brengt de bootchauffeur ons naar een restaurant aan de andere kant van het meer, dit is weer een tourist trap, met een palmwijn stokerij erbij, veel bootjes met bejaarden. Het schijnt een beetje de norm te zijn hier, een soort enorm openluchtmuseum waarbij je van de ene naar de andere attractie wordt geloodst met je bootje. Dit is echter niet wat we willen en wat we afgesproken hadden met meneer Inle Boy. Volgens ons chauffeurtje is het echter niet mogelijk om plaatsen te bezoeken zonder toeristen. Dus we verzoeken hem toch even contact op te nemen met zijn baas en om ons voor de rest van de middag terug te brengen naar Nuangshwe, kunnen wij mooi nog even wat boodschapjes doen voor in de bungalow en lokaal eten, i.p.v. in het naar verhouding dure restaurant op het resort. Ook bezoeken we de Inle Boy nog even om duidelijk te maken dat dit niet de bedoeling is, hij verzekert ons dat we morgen na In Thein (dat is toeristisch, maar dat wilden we zelf toch zien), alleen nog maar lokale authentieke dorpjes gaan bezoeken zonder toeristen. “anything you like”. Hoe laat we terug willen gaan naar het resort, zeg het maar hoor. Klant is koning. Nou doe maar 19:00 dan. Dat blijkt een misrekening te zijn....

We dachten namelijk dat het dan nog wel licht zou zijn. Dat was ook zo, maar als de zon hier ondergaat, wordt het echt heel snel donker. En echt donker! En het is ruim een uur varen naar het resort. Dus al snel varen we in het donker in een smalle speedboot, zonder licht, over het zwarte water van een meer vol met drijvende eilandjes. Het enige licht wat ze bij hebben is een zaklamp waar af en toe mee geknipperd wordt om onze positie duidelijk te maken. Als reactie daarop zie je dan overal lampjes terugflitsen in de verte. Dit blijken de echte beenroeiers te zijn die toch liever in het donker vissen! Wij poepen ondertussen 7 kleuren curry! Tot overmaat van ramp beginnen onze 2 schippers ook nog onderling te discussiëren en de oever langs te schijnen met de zaklamp, alsof ze de weg niet kunnen vinden! Uiteindelijk zien we dan toch de waterpoort opdoemen van ons drijvende ressort. Het personeel komt verbaast aanrennen... die hadden niet verwacht dat er in het donker nog mensen aan zouden komen. Dit doen we dus nooit meer! Voor donker thuis volgende keer!

Inle lake dag 2

Gelukkig geen “market day” vandaag, dus we slapen een stuk beter en wat langer. We tegen de jongens gezegd dat we wat later beginnen, na het avontuur van gisteren dus we vertrekken om 8:30 vanaf ons ressort richting In Thein. Het blijkt dat we in goed gezelschap zijn, want op de lobby aan de kade prijkt ineens een spandoek met: “Welcome Steve Mc Curry Workshop” (Dat is die fotograaf  van die beroemde foto van het Afghaanse meisje met de groene ogen van de cover van de National Geographic). We hebben hem verder niet gesproken hoor, we hebben hem later nog wel gezien in het restaurant, maar hij was een beetje druk met zijn (waarschijnlijk dik betalende) cursisten.

Enfin, wij dus naar In Thein. Dit ligt landinwaarts, maar is bereikbaar via een riviertje. Stroomopwaarts maken de drijvende tuinen plaats voor zandoevers doorstoken met irrigatie kanaaltjes. Hoewel we hier dus veel toeristen verwachten, bleken we dus letterlijk weer de eerste te zijn. Waarschijnlijk vind de gemiddelde toerist hier het ’s morgens te koud op het water. Iedereen is nog druk bezig met het opbouwen van zijn souvenir stalletje en zodoende worden wij ook niet lastig gevallen. We bekijken nog een aantal stupa’s op een heuvel net buiten het dorp, nog in originele vervallen staat. De bulk staat echter aan de ander kant van het dorp. Als we hier naartoe lopen worden we gelijk aangehouden en moeten we 500 Kjat p.p. zogenaamde “camera fee” betalen, wat een onzin zeg. Bijzonder op deze plek is wel een grote tempel, veel groter als de gebruikelijke stupa’s en pagodes in deze omgeving en ook heel anders qua stijl. Het dak van deze tempel is ingestort, en ’s morgens schijnt het licht hier heel mooi door het gat in het dak op het Boeddha beeld in de tempel te vallen, vangen we op van een gids. De luxe om in de morgen vroeg terug te komen hebben we helaas niet. Dus we proberen wat “strobist stijl” met off camera flash (hebben we die flitser in elk geval ook niet voor niets meegesleept. )

De tempels en stupa’s in dit dorp zijn nog helemaal in originele en vervallen staat, veel zijn nog bedekt met zand en stenen. Maar over een aantal jaar zal dit unieke beeld ook niet meer bestaan omdat al het beetje geld wat binnen komt direct wordt gebruikt om de tempels en stupa’s te ‘restaureren’, hoewel het in sommige gevallen wel verstandig is gezien de mooie muurschilderingen worden ze helaas in bijna nieuw staat hersteld.

Terwijl we hier wat mee aan het spelen zijn ontmoeten een Belg die al 8 jaar naar Myanmar reist en die geeft aan dat het ongekend is wat een ontwikkeling het toerisme heeft doorgemaakt in die tijd. Vroeger was hij hier de enige toerist en was er geen toeristenwinkeltje te bekennen. Het wordt al snel steeds drukker met toeristen, dus weer tijd om te gaan.

We lunchen met een aantal specialiteiten van Inle Lake zoals groene tomaten salade met sesamzaadjes, een verrassende combinatie. Nu gaan we naar een echt dorp op palen van een van de Inlay stammen. We nemen een afslag vanaf het meer door een smal kanaaltje door de drijvende tuinen. De turbo motor gaat op minimaal en we rijden stapvoets het dorp in dat behoorlijk groot blijkt te zijn (in hun eigen dorpen doen ze dat wel ;-)). Het is erg leuk om het dorp te zien want het hele leven van de Inlay bewoners speelt zich af in en op het water. Sommige huizen lijken erg groot maar er wonen meerdere generaties en ze kunnen nergens naar toe zonder een boot, er bestaan geen bruggetjes tussen de huizen dus ff een kopje suiker lenen bij de buren of ff bij miepen betekend een boot pakken. We varen langs winkeltjes, theehuizen en veel woonhuizen. Iedere dorp heeft net als de dorpen op het vaste land een school en een klooster. In dit dorp blijkt de high school te zitten waar ook kinderen uit de omringende dorpen naar school gaan. 

We gaan op bezoek bij een bootmaker. Op ambachtelijke wijze en met alleen natuurlijke producten wordt binnen een maand met de hand een boot gemaakt, we krijgen niet helemaal mee wat een boot kost maar ze worden op aanvraag gemaakt. Het hout dat wordt gebruikt is hard hout. Ze mogen het van de regering niet meer kappen want als ze dat doen worden ze gearresteerd, dus kappen ze het stiekem op een andere plek. De teer die wordt gebruikt is afkomstig van bomen die uit de bomen wordt getapt een tijdrovend proces waardoor het een duur product is.

We worden uitgenodigd in het huis van de familie en worden voorzien van thee en allerlei lekkers. Het huis is een groot teakhouten huis met een prachtige vloer met trap naar de vermoedelijk de slaapvertrekken. In dit huis verblijven 4 generaties. Op Inle Lake worden heel veel groente verbouwd middels de drijvende tuinen maar het is ook de plaats waar sigaren gemaakt die je in heel het land kunt kopen. In het huis waar wij te gast zijn ver van het toeristen pad worden de sigaren thuis gemaakt om daarna te verkopen. Vaders maakt boten en de dames de sigaren. Na de versnaperingen volgen we onze bootchauffeur over smalle rijstveld dammetjes naar vast land om naar zijn dorpje te lopen. Behendig loopt onze bootchauffeur over een bruggentje van 4 scheuten bamboe over een kanaaltje. Wanneer Pim dat ook probeert kraakt het bamboe aan alle kanten. Hij was ineens wel snel aan de overkant! Toch niet zo sterk als wij dachten, dat bamboe. In plaats van dat de mensen op en om het meer de attractie zijn, worden wij al heel snel de attractie omdat hier geen toeristen komen. We gaan langs bij de plaatselijke rijstwijn stoker. Helaas is hij niet aan het stoken en is de voorraad verkocht of door hem zelf opgedronken, ze zijn hier namelijk niet vies van een borreltje, maar we kunnen zijn rijstwijn stokerij en twee varkens bewonderen bewonderen. We gaan in het dorpje naar het lokale klooster, erg groot als je de omvang van het dorp ziet en er wonen slechts twee monniken. Om mensen gemotiveerd te houden om definitief monnik te worden in de kloosters blijkt toch ook niet gemakkelijk te zijn. Heel vaak heeft het maar 1 of 2 vaste bewoners terwijl de tijdelijke komen en gaan. Het dorpje zelf is een klein boeren/vissersdorp waar iedereen hard aan het werk is op het land of op het meer. Al snel maken de huisjes op het land weer plaats voor de huisjes op het water. Het blijft een apart fenomeen om te wonen op palen in het water.

Op de terugweg besluiten we het ultra toeristische beroemde kattenklooster op het meer toch maar te bezoeken. Voorheen zat er een monnik die de katten trainde om door een hoepeltje te springen voor een beloning. Die verveelde zich natuurlijk rot in een klooster op palen in het water, waar je geen kant uit kan. Deze monnik is er echter niet meer, dus springen doen ze niet meer, maar er zouden nog heel veel katten zijn. We hebben wel geteld 5 katten gezien, 200 toeristen, 50 toeristenwinkeltjes en een monnik die zenuwachtig op en neer liep of er geen toeristen op de verhoging liepen waar de Boeddha beelden stonden. We hebben inmiddels al heel veel prachtige houten kloosters gezien dat we er weer heel snel vandoor gaan. We laten ons terug brengen naar ons resort om tijdens onze laatste avond op het meer in ons huisje op palen op het terrasje te genieten van de zonsondergang. Op de terugweg kunnen we het niet laten om de meeuwen eten te geven vanuit een snel varende boot, wat is dat leuk en wat komen die vogels dichtbij!

Inle meer dag 3

Vandaag hebben we Inle lake verlaten en zijn we terug naar Nuangshwe gegaan naar het guesthouse in aanbouw. We krijgen een kamer waarvan de verf nog moet drogen en de ramen net zijn gezet maar dat mag de pret niet drukken.

Nuangshwe is een leuk druk stadje wat wel steeds toeristischer wordt. Langzaam gaan grotere hotels het straatbeeld beheersen maar voor nu is het nog een layed back backpack plaatsje waar ‘s avonds de fakkels op de brug over de rivier nog worden aangestoken. Om het Lake zijn allerlei fietsroutes en we besluiten om wederom op de fiets te stappen om de omgeving om het meer te verkennen. We nemen een route waarbij je halverwege een pondje neemt om je aan de andere kant van het meer weer af te laten zetten om zo weer terug te fietsen. Voordat we aan de fietsroute beginnen maken we een kleine omweg naar een klein houten klooster dat bekend is om zijn ovale ramen. Dit klooster blijkt eigenlijk verder niet zo bijzonder. In het begin van de reis dachten wij dat nog dat houten kloosters erg bijzonder waren, maar ze zijn hier allemaal van hout. De novicen en monniken zijn net begonnen met studeren dus we gaan ze uit fatsoen maar niet storen en beginnen onze fietsroute.

We stoppen bij een weeshuis om wat spulletjes achter te laten en een kleine donatie. In dit katholieke weeshuis, worden 45 kinderen opgevangen, sommige zonder ouders en de andere met ouders die zo arm dat ze niet voor de kinderen kunnen zorgen. Tijdens de school vakanties gaan de kinderen met ouders terug naar hun familie als dit kan. Als wij het tehuis bezoeken zijn alle kinderen naar school maar krijgen we een rondleiding door het gebouw. Het krijgt geen enkele steun ook niet van de katholieke kerk, maar met donaties weten ze hun hoofd boven water te houden. Ze proberen kinderen extra te stimuleren om het goed te doen op school door ze een extraatje te geven. Ook krijgen de kinderen een minimale basis in het Engels mee dat hopelijk hun toekomst in Myanmar kan verbeteren. Alleen maar goed!

De heen route is verder een beetje saai, allemaal suikerrietvelden en suikerfabriekjes. Ook hier zijn ze weer volop aan de weg bezig. In heel het land zijn ze druk bezig de wegen te verbeteren. Dit is hier hoofdzakelijk handwerk die geheel met de hand wordt gemaakt. Het egaliseren gebeurt met de hand. Stenen worden met de hand naar steen brekers gesleept die langs de weg staan. Het grind wordt in mandjes op de hoofden van vrouwen naar de weg gedragen. Het teer wordt geleverd in olievaten en langs de weg warm gestookt in dezelfde vaten. Een wals is de enige machine. Echt zwaar werk! En ongelofelijk als je bedenkt dat alle wegen zo gemaakt zijn hier. Bij een van de dorpjes kunnen we niet verder omdat de weg open ligt. Behulpzame heren wijzen ze ons de weg naar het “pondje”. Het lijkt ons niet het officiële pondje, maar dat maakt het er zeker niet minder leuk op. Hup fietsen in de boot en op naar de overkant. Was het niet zo dat ons bootje geen benzine meer heeft, dus eerst naar het huis van de schipper om een petfles met benzine te halen. Heel het huis daar in rep en roer, want pappa heeft weer 2 toeristen gevangen. Naast het huis zijn een paar kleine kinderen aan het spelen, ze doen papa na door met een stok met 1 been te roeien zoals een echte Inlay visser doet, echt heel schattig om te zien. Dit dorp op palen is ook een klein juweeltje, erg mooi en heeft mooie drijvende tuinen. Het zicht op de Inlay vissers blijft een mooi gezicht en we krijgen er dan ook geen genoegd van om naar hun evenwichtskunsten te kijken ook weer tijdens deze oversteek.

We worden op een dubieuze kade aan land gezet en vervolgen onze fietstrip terug naar Nuangshwe. Eef moet eerst nog even met een schattige pup spelen die tijdens het aan wal gaan er met Eef’s waterfles vandoor ging. Pim zijn fietsenmakers skills komen tijdens het oponthoud naar boven als bij op typische Birmese wijze met  een plasticdraadje zijn standaard heeft gemaakt. De route terug is erg mooi, geen druk werk verkeer en met prachtige landelijke taferelen. Het laatste gedeelte gaat over een onwijs slechte weg waarvan je vullingen bijna uit je gebit trillen maar de omgeving is er werkelijk prachtig in het licht van de ondergaande zon.

We gaan weer heerlijk lokaal eten voor twee keer niets en krijgen erg aparte snoepjes als toetje die we natuurlijk allemaal uitmoeten proberen. De smaken lopen van heel pittig naar zoet pittig echt heel apart.

Morgen vertrekken we vroeg naar Thandwe om een paar dagen te relaxen aan het strand aangezien dat het toch een beetje fris is hier in de ochtend en avond, lijkt het ons heerlijk om weer een beetje op te warmen.

Groetjes,

Eef & Pim